Om half 5 roept Hans ineens: Hé joh, is je wekker niet afgegaan? Ik schrik me een hoedje, maar zie dat we nog tijd genoeg hebben. Hans droomde, dat we al in Jining waren. De stad waar we trein uit moeten. Lekker is dat, ben nu klaar wakker. Nou ja, in elk geval op tijd. Ha ha. We hebben de woestijn achter ons gelaten en rijden nu door vrij groen Chinees vlak landschap. In Jining eruit. Samen met een ander Nederlands stel. Ton en Ria. We zijn de enige passagiers, die er hier uit gaan. In Jining moeten we bij hotel Bei Guo onze treinkaartjes voor de lokale trein naar Datong afhalen. Hotel ligt naast ’t station, dus makkelijk te vinden. Terug naar ’t station. Onze trein staat nergens op een bord in de hal. Een Chinese dame ziet ons staan kijken/zoeken en komt helpen. Nee, onze trein staat hier niet aangegeven. Ze loopt met ons mee naar boven, waar ook een wachtruimte is. Daar hangen nog meer borden en ze maakt ons duidelijk, dat ons treinnummer straks op één van die borden zal verschijnen. Dan holt ze weg. Ze moet haar eigen trein halen. Superlief van haar om ons wegwijs te maken. We kopen wat te eten (ontbijt) in het winkeltje en wachten geduldig. Het duurt nog even voordat onze trein zal vertrekken. Toch maar vast eens kijken hoe het hier werkt. Gelukkig staan tijden en treinnummers in gewone cijfers, al staat de rest in “kerstbomen”. Al gauw lijkt ’t duidelijk. Er zijn poorten met hekken. Daarboven worden de treinnrs en vertrektijden op een bepaald moment aangegeven. In de rij gaan staan bij de juiste poort en wachten tot het hek opengaat. Voorlopig nog even wachten. We zijn écht de enige buitenlanders hier en hebben dan ook veel bekijks. Ondanks dat we incognito reizen, komt er een vriendelijke stationmedewerker vragen of hij met ons op de foto mag. Ha ha, wat een humor. Uiteraard willen wij die foto dan ook! Hans probeert of hij via wifi nog iets kan doen. NOS Teletekst doet ’t wel, maar Facebook en Google doen ’t niet. Dat is hier in China dus afgeschermd. Een oud dametje naast ons, die ons al een hele tijd ongegeneerd zit aan te staren, ziet Hans bezig met zijn telefoon en zit er bijna bovenop met haar neus. Zo nieuwsgierig is ze. Dan komen er ineens foto’s van 2 leuke knullen uit haar tas. Haar kleinkinderen, denken we. Helaas is ons Chinees niet zo best. Hans doet zijn telefoon weg en pakt zijn I-pad. Dametje komt nog net niet op zijn schoot zitten, maar rekt zich helemaal uit om mee te kijken. Tijd om in de rij voor de check-in te gaan staan. Alles loopt vanzelf. Eenmaal op het perron komt er een stationsmedewerker naar ons toe. Kijkt op ons kaartje en geeft aan “volgen maar”. Hij brengt ons tot de ingang van de wagon, waarin onze gereserveerd stoelen zijn. Hadden we zelf ook wel gevonden, maar toch weer supervriendelijk. Op tijd zoeft de trein weg. In deze betrekkelijk luxe trein is het een allegaartje. De één maakt zijn noedel-lunch klaar, een ander zet zijn muziek keihard, verderop staat een kind te dansen op weer een ander hard muziekje, weer een ander zit uitgebreid in zijn neus te pulken en in deze niet-roken coupé wordt gewoon gerookt. En dat, allemaal tussen het luide gerochel en genies en gehoest (zonder hand voor de mond) door. Inmiddels begrijpen we ook, waarom mensen hier met mondkapjes lopen. Dat is vast niet alleen tegen de luchtvervuling … Welkom in de Chinese trein ! Er zijn vaste zitplaats nrs, maar de trein is niet vol en als deze eenmaal rijdt, zoekt iedereen een plekje dat hem/haar beter zint. Diverse nieuwsgierige mensen komen vragen of wij naar Datong gaan. Tenminste, dat maken wij eruit op. Bij aankomst in Datong staat ons transfer naar het hotel alweer klaar. Ha ha. Het hotel ligt schuin tegenover het station. Looptransfer dus. Kamer lijkt OK, maar later blijkt de airco voornamelijk rokerslucht de kamer in te blazen, het matras van het bed een steen te zijn met daarop een 1 à 2 cm dun matras en als je een douche neemt staat de hele badkamer blank. Enfin is maar voor 2 nachten. Hoort er ook bij als je zo’n reis maakt. We hebben nog de hele middag de tijd en we krijgen de tip om vooral het Huayan Monastery in de oude stad te bezoeken. Volgens de plattegrond moet dat te lopen zijn. Zien we gelijk wat meer van de stad. Je zou denken, dat het niet mogelijk is, maar hier hebben ze nóg minder met veiligheid op straat dan in Rusland en Mongolië. Daar zien we midden op straat een man op zijn motor-bakfiets liggen slapen. Auto’s rijden er dan gelukkig wel omheen. Moet kunnen. We lopen langs een slijterij. Even een foto maken, maar als ik dicht bij de winkel kom, word ik bijna dronken van de alcohol-lucht die naar buiten komt waaien. Weer geweldig! Wij zijn nog nooit in een Aziatisch land geweest, dus we kijken onze ogen uit. En niet alleen wij. Het lijkt wel of wij hier de enige niet-Chinese toeristen zijn. Veel mensen staren ons na. Kindjes kijken vooral verbaasd en zwaaien dan heel lief. Al gauw zien we de muur van wat eens de oude stad was. Ze zijn druk bezig met alles opnieuw opbouwen. Als we door één van de poorten naar binnen gaan, komen we eerst bij een kleine tempel. Daarna komen we uit bij een groot plein, waar allemaal winkels in “oude stijl” zijn. Hier is ook de ingang van het Klooster. Maar eerst moet ik even naar het toilet. Tja, nog steeds is mijn Chinees niet meer wat het geweest is, dus uitbeelden dan maar. Hans staat zich suf te lachen. Maar ... we komen er! Dan het kloostercomplex in. Indrukwekkend. Ook hier is e.e.a. gerenoveerd. Nog steeds reizen we incognito, maar als we in één van de torens zijn, waar we ook speciale sloffen over onze schoenen aan moeten, komen er weer een paar Chinezen, die graag met ons op de foto willen. Vooruit maar weer. Grappig hoor. Uiteraard willen wij die foto ook! De temperatuur is prima. Er vallen wel wat regendruppels, maar het stelt niet veel voor. Eenmaal terug op de kamer, blijkt er geen wc-papier te zijn. Dames bij de receptie spreken geen talen, dus uitbeelden maar weer. Boodschap komt over en heel snel wordt er wc-papier gebracht. Hans vindt de badmat maar niks. Het is er eentje met hobbels en prikkels. Hij vindt zichzelf geen Fakir. Na 1 dag treinen en wandelen in China is onze indruk, dat er veel aardige mensen zijn, veel dames zijn zeer elegant en charmant gekleed en veel mannen zijn gewoon viezeriken (ongegeneerd rochelen en spugen). En … onze reis is nog steeds geweldig !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten